Chapter Seven

Brunet siedział przy oknie wpatrując się  w zielonooką. Stała tam uśmiechnięta od ucha do ucha i rozmawiała z jego przyjacielem, a on? Stał przy oknie i przyglądał się jej jak w obrazek.  Śmiała się, pokazywała szczery uśmiech.  Przez długi okres czasu bardzo długi myślał, że będą razem, będą mieli dzieci wszystko co w bajkach. Jeden zły ruch i koniec. Zero nadziei, Zero wspólnych wspomnień.

Szatyn obudził się zalany potem. Rose coraz bardziej mieszała mu w głowie, a on jak zwykle nie miał pojęcia co zrobić.  Chłopak wstał ze swojego łóżka i podszedł do małego okna. Wziął zapalniczkę i papierosa po czym rozkoszował się zapachem nikotyny. To jako jedyne pomagało mu się rozluźnić, pozbyć się problemów i nadal być trzeźwym. Kiedy skończył, wyrzucił niedopałek za okno i zaczął się ubierać. Myśl, że szatynka będzie przy nim, będzie oglądać jak gra wszystko z nią związane budzi go do życia.

  Siedziała przy stole wpatrując się w krajobraz za oknem. Powolnie jadła swoje ulubione płatki z mlekiem. Niby powinna się szykować do szkoły i w ogóle, lecz coś ją ciągnęło do innego miejsca. Tak, Jefferson Park. W głowie co raz miała widok chłopaków grających w kosza no i Justina Biebera. Brunet bardzo namieszał jej w głowie. Co raz śni o jego sześciopaku, wspaniale ułożonych włosach, łobuzerskim uśmiechu za milion dolarów.

-‘’Co ty tu jeszcze robisz?!’’- Warknął jej ojciec wyrywając ją z transu.

-‘’Już idę do szkoły, przepraszam!’’- Szepnęła załamana dziewczyna.

-‘’Nie, dzisiaj mam już inne plany co do ciebie.’’- Jej ojciec uśmiechnął się szyderczo i złapał za jej włosy przyciągając ją do siebie.

Popchnął ją na ścianę i podszedł śmiejąc się z tego jak głupią dziwką jest jego córka.

-‘’Przepraszam , PRZEPRASZAM!’’-Skomlała szatynka dławiąc się własnymi łzami.

-‘’ Dzisiaj ci nie odpuszczę.’’- Szepnął Edwin do jej ucha.

Brunetka siedziała skulona na podłodze płacząc w niebogłosy i przyjmując ciosy własnego ojca. To w brzuch, to w twarz.  Rzucał ją po domu jak jakąś zabawkę. Godziny mijały, a ona cierpiała i nie mogła nic zrobić. Opadła z wszelkich sił. Przed jej oczami były tylko mroczki, a dalej sama ciemność.

Szatyn siedział ze znajomymi na boisku. Co raz któryś z nich wypatrywał Rose.  Niestety bez skutku.

-‘’Odbiera?’’-Szepnął Justin kierując wzrok na siedzącą obok Sam.

-‘’ Brak sygnału.’’- Westchnęła.

-‘’Spróbuj jeszcze raz…’’- W oczach Biebera można było zobaczyć jedynie smutek. Każdy w tym momencie oprócz : Carmel, Stephana i Johna martwili się o los brunetki.

-‘’Halo? Roseline?!”- Odezwała się  Sam.

-‘’Odebrała?’’- Uśmiechnął się Chris z nutką nadziei w głosie.

-‘’Jak to nie ma?’’- Szepnęła Sam  ze zdziwieniem i strachem wymalowanym na twarzy.

Ciemnoskóra słysząc, głęboki zachrypnięty głos od razu poczuła się przerażona i chociaż, że od lat mieszka na takiej dzielnicy, czuła się przestraszona.

-‘’Tutaj ojciec Rose. Nie wiem kim jesteś lecz nie ma jej w domu od wczoraj do niego nie wróciła przykro mi.’’-  Mruknął z dziwnym szczęściem. Jego głos był przepełniony jadem.

- ‘’ Jak to „przykro mi” ?! Powinien się pan martwić, że jej nie ma! – Krzyknęła do  telefonu.

- ‘’ Posłuchaj suko, nie wiem kim jesteś i nie obchodzi mnie to ale wiec, że NIGDY nie zobaczysz tej małej suki! ‘’- Warknął Edwin.

Dziewczyna słysząc to opuściła telefon, który upadł z wielkim hukiem, na brudny beton.

 _______________________________________________________________________________________________

Wiem wiem zawiodłam was ... Przepraszam  :c. Moim zdaniem rozdział do duupy ... Jednak postarałam się żeby coś się działo pomiędzy Justinem i Rose zaczyna się coś dziać :). Mam nadzieje, że rozdział podoba się chociaż wam i do następnego rozdziału!